In grote lijnen (en kleine blokjes) ziet de pixel art in de jaren 1970 het licht met de komst van de informatica en computers in huis. Dankzij de vooruitgang werd de technologie geminiaturiseerd en werden deze machines toegankelijk voor het grote publiek om te werken, tekenen, schrijven en spelen. De grafische definitie van schermen is beperkt, net als de kleuren. De tekeningen zijn grotesk en niet erg verfijnd, maar de innovatie is zo geweldig dat we daar niet moeilijk over doen. We zien de spelmogelijkheden, het gebruiksgemak en vooral dat de machine alle opdrachten uitvoert (behalve bij fouten in de codelijnen). Als snel komen er steeds meer van deze pixels die afbeeldingen vormen, en tot op de dag vandaag blijft het aantal groeien. Schermen hebben er miljoenen, voor een steeds preciezere definitie. Films en videospelletjes worden steeds gedetailleerder.

Terug naar de pixel art, de beweging komt op in de jaren 2000. Er is een generatie overheen gegaan, films uit de jaren 1980 worden vol nostalgie bekeken: de muziek, de kleuren, de films, de videospelen. We zijn gek op die ufootje die in slow motion exploderen. Deze tekeningen komen dus vanzelfsprekend terug op T-shirts en petten, en als Invader ze op straat brengt, wordt het een beweging. Meerdere merken nemen de 1980 codes over en geven hun eigen interpretatie van de blokjes in logo’s, silhouetten en personages.

Pixel art is uiteindelijk een manier om een afbeelding te reproduceren “à la” 1980 schermen. Het doel is het detail te vinden waardoor het originele model herkenbaar wordt, zoals de zeer geslaagde Donald Trump hieronder. Bovendien is het materiaal voor dit type tekeningen heel eenvoudig:

een paar Posca’s en een papier met kleine ruitjes (5×5 mm) of Syès. Je kiest een model en klaar is Kees!